از خاطرات من و دوربین(4) دبستان نبوت یکی از کوچکترین مدارس دنیا با 5 دانش آموز
یادش بخیر،اولین روز از سال تحصیلی۹۰-۸۹ مصادف با اولین روز از تشکیل مجتمع های آموزشی بود.دبستان نبوت یکی از مدارس تحت پوشش مجتمع قبلی که در آن خدمت می کردم بود.این شد که با معاون آموزشی برای عرض تبریک به بچه ها و همکار عزیزمان به سوی روستای کجنه حرکت کردیم.بیشتر از۷ یا ۸ کیلومتری از مرکز مجتمع فاصله نداشت.بعد از چند دقیقه به روستا رسیدیم اول روستا که وارد شدیم چشممون به بنای خاک خورده آجری افتاد که روی تپه نه چندان مرتفعی خودنمایی می کرد.از پرچم پشت بامش بوی مدرسه و کلاس احساس می شد آخه جز این مکان هیچ اداره دیگری در روستا نبود. در مدرسه رو زدیم و با اجازه وارد شدیم آموزگار با بچه ها خوش و بش می کرد و بچه ها رو برای شروع درس آماده می کرد.چیزی که بیشتر از همه قابل توجه بود همان الاکلنگی بود که آقای عربپور با کمک بچه ها با دو تنه درخت سر هم کرده بودند.چند پست قبلی تصویر الاکلنگ رو انداخته بودم و نظرتون رو خواسته بودم.یکی از دوستان زیبا گفته بود"خلاقیت در نیاز احساس می شه".
هر چه به تصاویر نگاه می کنی غیر از محرومیت چیزی نمی بینی.سه تصویر هم در ادامه مطلب هست ببینید.
دبستان نبوت
مدرسه ، انسان می سازد . پس چه کسی مدرسه می سازد؟!